ΝΟΥΜΕΡΟ 77

ΜΙΑ ΖΩΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ.

Κάθομαι στο πιο κοφτερό σημείο της μνήμης μου

για να κοιτάξω το άλμπουμ της ζωής μου.

Πονάει εδώ που είμαι ·

και όχι γιατί είναι απόμερα και κοφτερά,

αλλά γιατί εδώ · πάνω στο βράχο,

είχαμε λαξεύσει τα όνειρά μας…

Ποτέ δεν θα τα δούμε να μας παίρνουν στην συντροφιά τους.

Ήθελα μια λέξη σου, ένα μήνυμά σου, ένα σημείο ζωής σου αλλά εσύ προτίμησες τη φυγή. Τόσο δειλός. ; !

Θυμάμαι την φιγούρα σου, να ξεμακραίνει αργά,

και ακόμα και τώρα · μαρμαρωμένη κάθομαι,

ανήμπορη να σε φέρω πίσω …

Από τότε τα περιστέρια,

ξέχασαν την επίγεια κατοικία μου,

και νέα σου δεν μου φέρνουν…

Ίσως να φοβούνται τα γρανάζια της ψυχής μου,

μήπως φυλακιστούν και δεν πετάξουν για αλλού…

Ένα μολύβι δεν χάραξε σε ένα χαρτί

-με την βοήθεια του χεριού σου-

την λέξη υπάρχω · ώστε η μυρωδιά

της ζωής σου, να μου χτυπήσει την πόρτα.

Πόσο θα λάτρευα αυτή τη στιγμή. Άραγε μπορείς να το φανταστείς;

Το τηλέφωνό μου δε χτύπησε,

με το διαφορετικό ήχο που σου είχα διαλέξει

για να μου δείξει ένα κομμάτι από τις σκέψεις σου

Μου λείπεις…

Αυτή ήθελα, να είναι η απάντησή μου, σε ό τι και αν μου έλεγες

Μα και αυτό περιττή πολυτέλεια το βρήκες,

και δεν έστειλες τίποτα.

Μου πήρε καιρό, να δω αν και πως

μπορώ, να ζήσω μακριά σου.

Για ώρες αναζητούσα το γιατί

και απάντηση ούτε βρήκα, ούτε μου έδωσες.

Οπότε σε δύο συλλογισμούς κατέληξα

ή με θεωρείς έξυπνη, οπότε θα το βρω μόνη μου,

ή είμαι τόσο περιττή για σένα, άρα η εξήγηση χάσιμο χρόνου.

Και τα δύο, καθόλου δεν με παρηγόρησαν.

Αντίθετα, αλάτι στις πληγές μου τα ένιωθα.

Με πονούσε που ποτέ δεν θα μάθαινα.

Τόσο σύντομη και περαστική η παρουσία μου μέσα σου,

και ας σου χάρισα το βελούδο της νιότης μου.

Μετά από 20 χρόνια μαζί σου, και αλλά 2 να βιώνω την απώλεια σου

νιώθω σα να γεννήθηκα χτες.

Ναι, μην απορείς. Χτες γεννήθηκα και νιώθω ωραία.

Γιατί κοίταξα στο γραμματοκιβώτιο και είδα ·

ό τι περίμενα χρόνια από εσένα και δεν το έστειλες ποτέ.

Η ζωή μου άφησε ανοιχτή πρόσκληση για να πάω στο πάρτι της

Πήγα! Και για δώρο μου χάρισε την ελπίδα.

Μετά από χρόνια, καθισμένη στον ίδιο βράχο

τον νιώθω λείο και φίλο μου. Του είπα τα πάντα

και αυτός έσβησε τα παλιά όνειρα, για να αφήσω τα καινούργια.

Άρχιζα να τα γράφω, όταν είδα ένα μπουκάλι με μήνυμα .

Το άνοιξα σαν να ήταν για μένα

« ΗΡΘΑ» έγραφε. Κοίταξα γύρω μου για να σε δω.

Σε βρήκα να στέκεσαι πίσω μου, περιμένοντας κάτι.

« ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ» σου είπα χαρίζοντάς σου το γέλιο.

Φυλακίζοντας την στιγμή μέσα μου, σου έδωσα το μπουκάλι

έφυγα, αφήνοντας σε στον ίδιο κοφτερό βράχο που ήμουν

όταν με εγκατέλειπες, να διαβάζεις την απάντησή μου:

« ΦΕΥΓΩ ΚΑΙ ΑΣ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ»

είναι ένα κειμενό μου που μπορείτε να βρείτε και εδω μαζί με μερικά ακόμα.

ΛΟΙΠΟΝ; ΣΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ;