ΧΡΥΣΟ ΔΕΝΤΡΟ

ήμουν στην έκθεση που είχε γίνει πριν λίγες μέρες, απο την pillbox και όσο ήμουν εκεί έβλεπα μικρά αριστουργηματα.
ομολογώ οτι ήταν κάπως ακριβά, αν δεν έχεις δεν μεγάλο προυπολογισμό, ξέχνα οτι θα πάρεις κάτι. και ότι έβλεπα και μου άρεζε ήταν ακριβό και ήθελα να πάρω κάτι.  πέρασα να δω συναδέλφους πλέον, και γνωστούς πια, να δω νέα άτομα που τολμάνε να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και αν έβρισκα κάτι να έπαιρνα. Έκανα γύρους, μίλησα με όσους ήξερα, γνώρισα όσους δεν ήξερα, βρήκα κοινούς γνωστούς με άλλους, και έτσι η ώρα έφτασε 3 παρά. Ήμουν ήδη κοντά στην Καλαμαριά, οπότε για να μην γυρίσω σπίτι με τα πόδια, μόνη, μέσα στην ζέστη, πήρα τηλέφωνο τον Χάρη, να με πάει με την μηχανή. ο Χάρης είναι ένας πρώην μου.

Όταν ήρθε, ευτυχώς να λέω, ένιωσα όπως κάθε εκθέτης, που ήθελε έναν δικό του άνθρωπο εκεί για υποστήριξη. Ηρέμησα, χαλάρωσα και σιγουρεύτηκα ότι όλη αυτήν την διαδρομή, δεν θα την έκανα μόνη. Χάρηκα, και ηρέμησα ότι θα πάω γρήγορα σπιτάκι μου, γιατί πεινούσα.

«τι έγινε κοριτσάκι μου; Εσύ δεν είσαι γυναίκα να πάρεις κάτι από όλα όσα είδες εδώ μέσα;» ναι οκ δεν είμαι από ατσάλι, όταν βλέπω πολλά πράγματα που μου αρέσουν, τα θέλω. Αλλά μπορώ και να κρατηθώ. Και ο Χάρης, το ξέρει καλά…

«να πάρω πουλάκι μου αν δω κάτι που μπορώ να πάρω θα το κάνω» τι να του έλεγα; Τα θέλω όλα αλλά, τα μισά είναι ακριβά; Ε όχι…

Και ήταν κάτι που το ήθελα, να αγοράσω κάτι, γιατί έτσι νιώθω ότι στηρίζω αυτούς που κάνουν κάτι με την φαντασία τους, και όχι μαζικά, και ίσως στην έκθεση που θα συμμετέχω, κάπως θα μου το ξεπληρώσει ο Θεούλης και σε μένα. Γύρισα όλους τους πάγκους, και ότι μου άρεζε, ήταν πάνω από όσα είχα μαζί μου. Απογοητεύτηκα, γιατί είχα πάει με την αίσθηση ότι θα πάρω κάτι. Έβαλα στο μάτι κάποια σχέδια, ώστε μετά την έκθεση να τα πάρω.

«φεύγουμε; Θα πάθω κατάθλιψη αν μείνω και άλλο και δεν μπορέσω να πάρω ότι μου αρέσει» ε δεν άντεχα άλλο να βλέπω σχέδια για όλες τις ώρες , όπως τα ήθελα, αλλά δεν μπορούσα να τα πάρω.

«στις διαταγές σας κυρία μου, αλλά θα μου κάνετε την χάρη να φορέσετε αυτό…» σοκ…

Πρόλαβε να βρει κάτι, και να το πάρει πριν τον δω να το κάνει, για να τον σταματήσω. Το κοιτούσα και δεν ήξερα τι να πω. Δεν μπορώ να μην το κοιτάξω και να θαυμάσω την τέχνη της κοπέλας, αλλά μου άρεσε πιο πολύ για αυτόν τον λόγο:

« να το φοράς και να ξέρεις πως είσαι χρυσό κορίτσι. Να αγαπήσεις ξανά το μέσα σου και εκείνο θα σου φανερωθεί ανανεωμένο. Και είναι συμβολικό… γιατί κάποτε και εσύ σαν δένδρο, θα βγάλεις ρίζες σε έναν τόπο, και όπως έχει δύο ροζ πετράδια, έτσι θα είστε με τον άνθρωπό σου. Ροζ όνειρα μαζί. Και αν δεν γίνει αυτό, να ξέρεις πως εγώ το ρεμάλι, θα είμαι κοντά σου»

Σε όλη την διαδρομή, δεν ήθελα να του μιλήσω. Επεξεργαζόμουν τα λόγια του. Άκουγα τους ήχους από τα ροζ πετράδια, κοιτούσα το χρυσό δέντρο, και αναρωτιόμουν αν θα έβγαζα ρίζες στην κάθε σχέση μου με τον κόσμο που έχω κοντά μου. Κοιτούσα τα ζευγάρια γύρω μου και τα έβλεπα χαρούμενα, και έλεγα πότε θα είμαι και εγώ έτσι ξανά. Μάνες να αγαπούν τα παιδιά τους, παππούδες να κρατάνε ακόμη από το χέρι την γιαγιά και να γελάνε μαζί. Και μετά κάτι ακόμα … πως σε αυτήν την χώρα έχουμε ακόμα ταμπού και δεν θέλουμε να μιλάμε με τους πρώην μας, γιατί έτσι και καλά πάμε παρακάτω. Με τον Χάρη μου βγαίνει πλέον, και μιλάμε καλύτερα και από πριν. Το λέω , γιατί έτσι χάνουμε ανθρώπους, που επειδή τους γνωρίσαμε ερωτικά, δεν τους δώσαμε την ευκαιρία, να τους δούμε πως λειτουργούν σε όλες τις σχέσεις τους. Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι μου, είπα ότι τουλάχιστον ανακάλυψα έναν καλό φίλο. Και ναι πιστέψτε με είναι.

αν σας άρεσε και το ζηλέψατε, ήταν στον τελευταίο πάγκο που κοίταξα, και ανήκε στην κοπέλα με το blog εδώ οπότε μπείτε και δείτε οτι σας αρέσει καισ ας γεμίζει.

λοιπόν; σας αρέσει;