Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

ΝΟΥΜΕΡΟ 123

 
θα μας βρειτε και στο pinterest
 
 
Πάντα φεύγω.
Φεύγω, φεύγω, και πάντα φτάνω εκεί ακριβώς
απ' όπου έχω φύγει.
Μια ατέρμονη, αδιέξοδη φυγή. Σαν λιποταξία.
Μακάρι να μπορούσα κάποτε να φύγω απ' τη φυγή μου.
Μα μου φαίνεται πως είναι πια αργά. Σουρούπωσε...


αλκυόνη παπαδάκη
ξεφυλλίζοντας την σιωπή.

6 σχόλια:

  1. Ωραίο απόσπασμα!
    Η φυγή δεν είναι λύση! Αλλά είναι στιγμές που είναι η μόνη σκέψη που τριγυρίζει το μυαλό....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φυγή ναι με την έννοια ανοίγω τα φτερά προς το όνειρο...
    Λιποταξία ποτέ...
    Όμορφα τα σκουλαρίκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καταπληκτική συγγραφέας!Τα ταίριαξες πολύ όμορφα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

σχεδιάζω πάνω στο χαρτί και σου μιλάει... εσύ τι θα του πεις;